بــهــار شــد، در مــیـخـانـه بـاز بـایـد کـرد

بــه سـوی قـبـلـه عـاشـق، نـمـاز بـایـد کـرد

نـسـیـم قـدس بـه عـشـاق بـاغ مژده دهد

کـه دل ز هـر دو جـهـان، بـی نیاز باید کرد

کـنـون کـه دسـت بـه دامان سرو می‏نرسد

بـه بـیـد عـاشـق مـجـنـون، نـیـاز بـایـد کرد

غمی که در دلم از عشق گُلعذاران است

دوا بــه جــام مــیِ چـاره سـاز بـایـد کـرد

کـنـون کـه دسـت بـه دامان بوستان نرسد

نــظــر بــه سـرو قـدی سـرفـراز بـایـد کـرد

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد
خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست
همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم
خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت